Nang magsimulang pumasok ang COVID-19 sa Boston Hospital noong Marso 2020, ako ay isang pang-apat na taong medikal na estudyante at natapos ang huling klinikal na pag-ikot. Noong panahong pinagdedebatehan pa ang bisa ng pagsusuot ng maskara, inutusan akong subaybayan ang mga pasyenteng pumasok sa emergency room dahil ang kanilang mga reklamo ay hindi panghinga. Sa aking pagpunta sa bawat shift, nakita ko ang pansamantalang lugar ng pagsubok na lumaki tulad ng isang buntis na tiyan sa lobby ng ospital, na may parami nang paraming opisyal na mga opaque na bintana na sumasaklaw sa lahat ng mga aktibidad sa loob. "Ang mga pasyenteng pinaghihinalaang may COVID ay magpapatingin lamang sa doktor." Isang gabi, nang punasan niya ang monitor, mouse at keyboard gamit ang iba't ibang disinfectant wipe, sinabi ng punong residente sa staff ng residence-ito ay isang bagong ritwal na nagmamarka ng pagbabago sa mga shift .
Araw-araw sa emergency room ay parang sumasayaw sa hindi maiiwasan. Habang parami nang parami ang mga medikal na paaralan na nagkansela ng mga kurso, sa tuwing makakatagpo ako ng isang pasyente, nararamdaman ko na maaaring ito na ang aking huling pagkakataon bilang isang mag-aaral. Para sa isang babae na halos himatayin sa panahon ng kanyang regla, naisip ko ba ang lahat ng mga sanhi ng abnormal na pagdurugo ng matris? Nalampasan ko ba ang pangunahing tanong na tanungin ang isang pasyente na may biglaang pananakit ng likod? Gayunpaman, nang hindi ginagambala ng pandemya, imposibleng mag-focus lamang sa mga klinikal na isyung ito. Ang pagtatakip sa mga takot na ito na makapagtapos nang hindi natututunan ang lahat ay isang tanong na halos lahat ng tao sa ospital ay nag-aalala tungkol sa: Matatanggap ko ba ang coronavirus? Ipapasa ko ba ito sa mahal ko? Para sa akin, ano ang mas makasarili ay-ano ang ibig sabihin nito para sa aking kasal sa Hunyo?
Nang sa wakas ay nakansela ang aking pag-ikot sa huling bahagi ng buwang iyon, walang mas masaya kaysa sa aking aso. (Nasa likod ang fiancee ko.) Sa tuwing uuwi ako galing sa trabaho, pagbukas na pagkabukas ng pinto sa harapan, makikita ang mabalahibong mukha mula sa siwang ng pinto, kumakawag ang buntot, nanginginig ang mga paa ko. hubarin ang damit ko at tumalon sa shower Between. Nang matapos ang seremonya sa pagsususpinde ng shift ng medikal na paaralan, masaya ang aming tuta na pinauwi ang kanyang dalawang tao nang higit pa kaysa dati. Ang aking partner, Doctor of Medicine. Ang mag-aaral, na kakakuha lang ng pagsusulit sa kwalipikasyon, ay nagsimula ng kanyang pananaliksik sa larangan-dahil sa pandemya, ang gawaing ito ay hindi na napigilan. Sa aming bagong nahanap na oras, nakita namin ang aming sarili na naglalakad sa aso habang natututo kung paano maayos na mapanatili ang panlipunang distansya. Sa panahon ng mga lakad na ito, nagsusumikap kaming pag-aralan ang mga banayad na detalye ng mga kasalang bicultural na nagiging lubhang kumplikado.
Dahil bawat isa sa atin ay may pediatrician ng ina — bawat isa sa atin ay nagmana ng ibang tao — maraming opinyon kung paano pinakamahusay na ipagdiwang ang pagsasama ng kanilang mga anak. Ang dating kasal na hindi denominasyon ay unti-unting naging kumplikadong pagbabalanse, na iginagalang ang Pacific Northwest at Protestant roots ng partner ko at ang sarili kong mga tradisyong Sri Lankan/Buddhist. Kapag gusto natin ang isang kaibigan na mamuno sa isang seremonya, kung minsan ay kukuha tayo ng tatlong magkakaibang pari upang pangasiwaan ang dalawang magkaibang seremonya ng relihiyon. Ang tanong kung aling seremonya ang magiging isang pormal na seremonya ay hindi gaanong implicit dahil ito ay prangka. Ang paglalaan ng oras upang magsaliksik ng iba't ibang mga scheme ng kulay, mga kaluwagan sa bahay at pagbibihis ay sapat na upang makapagtaka tayo kung para saan ang kasal.
Nang mapagod kami ng fiancee ko at nakatingin na sa labas, dumating ang pandemic. Sa bawat kontrobersyal na sangang-daan sa pagpaplano ng kasal, ang presyon sa mga pagsusulit sa kwalipikasyon at mga aplikasyon sa paninirahan ay tumataas. Kapag naglalakad kasama ang aso, nagbibiro kami na ang kabaliwan ng aming pamilya ay magtutulak sa amin na magpakasal sa korte ng lungsod sa isang kapritso. Ngunit sa patuloy na pag-lockdown at pagdami ng mga kaso noong Marso, nakikita natin na ang posibilidad ng aming kasal sa Hunyo ay unti-unting bumababa. Sa mga outdoor hike na ito, naging realidad ang isang linggong opsyon dahil nagsumikap kaming panatilihing anim na talampakan ang layo ng tuta mula sa mga dumadaan. Kailangan pa bang maghintay hanggang matapos ang pandemya, hindi alam kung kailan ito matatapos? O dapat na tayong magpakasal ngayon at umaasa na magkaroon ng mga party sa hinaharap?
Ang nag-udyok sa aming desisyon ay nang magsimulang magkaroon ng bangungot ang aking kapareha, naospital ako para sa COVID-19, kabilang ang ilang araw ng suporta sa paghinga ng ICU, at tinitimbang ng aking pamilya kung tatanggalin ako sa ventilator. Noong ako ay malapit nang magtapos at mag-intern, nagkaroon ng tuluy-tuloy na daloy ng mga medikal na kawani at mga pasyente na namatay sa virus. Iginiit ng aking kasama na isaalang-alang namin ang sitwasyong ito. "Gusto kong gawin ang mga desisyong ito. I think it means kailangan na nating magpakasal — ngayon.”
Kaya ginawa namin. Sa isang malamig na umaga sa Boston, lumakad kami sa City Hall upang punan ang aming aplikasyon ng sertipiko ng kasal bago ang impromptu na kasal makalipas ang ilang araw. Upang suriin ang lagay ng panahon para sa linggong ito, itinakda namin ang petsa na ang Martes na may pinakamaliit na pagkakataong umulan. Nagpadala kami ng isang nagmamadaling email sa aming mga bisita na nagpapahayag na ang virtual na seremonya ay maaaring i-stream online. Ang ninong ng aking nobya ay bukas-palad na sumang-ayon na isagawa ang kasal sa labas ng kanyang tahanan, at halos buong Lunes ng gabi ay ginugol naming tatlo ang pagsulat ng mga panata at seremonyal na parada. Noong nagpahinga kami noong Martes ng umaga, pagod na pagod kami pero sobrang excited.
Ang pagpili ng pagpili ng milestone na ito mula sa ilang buwan ng pagpaplano at 200 bisita hanggang sa isang maliit na seremonya na nag-broadcast sa hindi matatag na Wi-Fi ay walang katotohanan, at ito ay maaaring pinakamahusay na mailarawan kapag naghahanap tayo ng mga bulaklak: mahahanap natin ang The best is the cactus from CVS. Sa kabutihang palad, ito lamang ang hadlang sa araw na iyon (ang ilang mga kapitbahay ay nangolekta ng mga daffodil mula sa lokal na simbahan). Kaunti lang ang mga tao na malayo sa sosyal, at kahit milya-milya ang layo ng aming pamilya at mga kamag-anak online, napakasaya namin-natutuwa kami na kahit papaano ay naalis namin ang pressure ng kumplikadong pagpaplano ng kasal at ang pagkabalisa ng COVID-19 At ang pagkawasak ay nagpalala sa pressure na ito at pumasok sa isang araw kung saan maaari tayong sumulong. Sa kanyang parade speech, sinipi ng ninong ko ang isang kamakailang artikulo ni Arundhati Roy. Sinabi niya: “Sa kasaysayan, ang mga epidemya ay nagpilit sa mga tao na sirain ang nakaraan at muling isipin ang kanilang mundo. Ito ay walang pinagkaiba. Ito ay Ang portal ay isang portal sa pagitan ng isang mundo at isa pa."
Sa mga araw pagkatapos ng kasal, walang sawang binanggit namin ang portal na iyon, umaasa na sa pamamagitan ng pagsasagawa ng nanginginig na mga hakbang na ito, kinikilala namin ang kaguluhan at hindi katimbang na pagkalugi na iniwan ng coronavirus — ngunit huwag hayaang pigilan kami ng pandemya nang lubusan. Nag-aalangan sa buong proseso, ipinagdarasal namin na ginagawa namin ang tama.
Nang sa wakas ay nagkasakit ako ng COVID noong Nobyembre, halos 30 linggo nang buntis ang aking kapareha. Sa mga unang ilang buwan ng aking pag-ospital, nagkaroon ako ng isang partikular na mabigat na araw ng ospital. Nakaramdam ako ng pananakit at lagnat at nagpa-check up kinabukasan. Nang maalala ako na may positibong resulta, umiiyak akong mag-isa nang ako ay nag-iisa sa sarili sa air mattress na magiging aming bagong panganak na nursery. Ang aking kasosyo at aso ay nasa kabilang panig ng dingding ng kwarto, sinusubukan ang aking makakaya na lumayo sa akin.
Masuwerte tayo. May mga data na nagpapakita na ang COVID ay maaaring magdulot ng mas malaking panganib at komplikasyon sa mga buntis na kababaihan, kaya maaaring manatiling virus-free ang aking partner. Sa pamamagitan ng aming mga mapagkukunan, impormasyon, at mga pribilehiyo sa network, inilabas namin siya sa aming apartment habang kinukumpleto ko ang quarantine. Ang aking mga kurso ay benign at self-limiting, at malayo ako sa pangangailangan ng ventilator. Sampung araw pagkatapos magsimula ang aking mga sintomas, pinahintulutan akong bumalik sa ward.
Ang nananatili ay hindi ang paghinga o pagkapagod sa kalamnan, ngunit ang bigat ng mga desisyon na ginagawa natin. Mula sa kasukdulan ng aming kaswal na kasal, inabangan namin kung ano ang magiging hitsura ng hinaharap. Sa pagpasok ng higit sa 30 taong gulang, malapit na kaming magpasok ng isang double-medical na pamilya, at nakikita namin ang isang flexible window na nagsisimulang magsara. Ang plano bago ang pandemya ay subukang magkaroon ng mga anak sa lalong madaling panahon pagkatapos ng kasal, sinasamantala ang katotohanan na isa lamang sa amin ang nabubuhay sa isang mahirap na taon sa isang pagkakataon. Habang nagiging mas karaniwan ang COVID-19, itinigil namin at sinuri ang timeline na ito.
Magagawa ba talaga natin ito? Dapat ba nating gawin ito? Noong panahong iyon, ang pandemya ay hindi nagpakita ng mga palatandaan ng pagtatapos, at hindi kami sigurado kung ang paghihintay ay magiging mga buwan o taon. Sa kawalan ng pormal na pambansang mga alituntunin upang maantala o ituloy ang paglilihi, iminungkahi kamakailan ng mga eksperto na ang ating kaalaman sa COVID-19 ay maaaring hindi sulit na magbigay ng pormal, komprehensibong payo kung magbubuntis o hindi sa panahong ito. Kung maaari tayong maging maingat, responsable at makatuwiran, kung gayon hindi bababa sa hindi makatwiran na subukan? Kung malalagpasan natin ang mga paghihirap ng pamilya at magpakasal sa kaguluhang ito, magagawa ba natin ang susunod na hakbang sa buhay na magkasama sa kabila ng kawalan ng katiyakan ng pandemya?
Tulad ng inaasahan ng maraming tao, hindi natin alam kung gaano ito kahirap. Ang pagpunta sa ospital na kasama ko araw-araw upang protektahan ang aking kapareha ay naging mas nakakabaliw. Ang bawat banayad na ubo ay nakapukaw ng atensyon ng mga tao. Kapag dumaan tayo sa mga kapitbahay na hindi nakamaskara, o kapag nakalimutan nating maghugas ng kamay pagpasok natin sa bahay, bigla tayong mag-panic. Ang lahat ng kinakailangang pag-iingat ay ginawa upang matiyak ang kaligtasan ng mga buntis, kabilang ang kapag nakikipag-date, mahirap para sa akin na hindi magpakita para sa ultrasound at pagsubok ng aking kapareha-kahit na naghihintay sa akin sa isang naka-park na kotse na may isang tumatahol na aso Pakiramdam ang ilang koneksyon . Kapag ang aming pangunahing komunikasyon ay naging virtual kaysa sa harapan, nagiging mas mahirap na pamahalaan ang mga inaasahan ng aming pamilya — na naging nakasanayan na sa pakikilahok —. Napagpasyahan ng aming may-ari na biglang mag-renovate ng isang unit sa aming multi-family house, na nagpapataas din sa aming pressure.
Ngunit sa ngayon, ang pinakamasakit na bagay ay ang malaman na inilantad ko ang aking asawa at hindi pa isinisilang na anak sa maze ng COVID-19 at ang kumplikadong patolohiya at mga sumunod na pangyayari. Sa kanyang ikatlong trimester, ang mga linggong magkahiwalay kami ay nakatuon sa virtual na pagsuri sa kanyang mga sintomas, sabik na paghihintay sa mga resulta ng pagsusulit, at pag-ikot sa mga araw ng paghihiwalay hanggang sa muli kaming magkasama. Nang negatibo ang kanyang huling pamunas sa ilong, mas nakahinga kami ng maluwag at pagod kaysa dati.
Nang mabilang namin ang mga araw bago namin nakita ang aming anak, hindi kami sigurado ng aking partner na gagawin namin ito muli. Sa pagkakaalam namin, dumating siya noong unang bahagi ng Pebrero, buo-buo sa aming mga mata, kung hindi perpekto ang paraan ng kanyang pagdating. Bagama't kami ay nasasabik at nagpapasalamat sa pagiging mga magulang, natutunan namin na mas madaling sabihin ang "I do" sa panahon ng pandemya kaysa sa pagsisikap na bumuo ng isang pamilya pagkatapos ng isang pandemya. Kapag napakaraming tao ang nawalan ng napakaraming bagay, ang pagdaragdag ng isa pang tao sa ating buhay ay magkakaroon ng kaunting pagkakasala. Habang patuloy na bumababa, dumadaloy at umuunlad ang agos ng pandemya, umaasa kaming makikita na ang paglabas ng portal na ito. Kapag ang mga tao sa buong mundo ay nagsimulang mag-isip tungkol sa kung paano ikiling ng coronavirus ang kani-kanilang mga palakol sa mundo - at iniisip ang tungkol sa mga desisyon, pag-aalinlangan at mga hindi pagpili na ginawa sa anino ng pandemya - patuloy nating titimbangin ang bawat aksyon at maingat na sumulong. pasulong, at ngayon ay umuusad ito sa bilis ng isang sanggol. oras.
Ito ay isang artikulo ng opinyon at pagsusuri; ang mga pananaw na ipinahayag ng may-akda o may-akda ay hindi naman sa Scientific American.
Tumuklas ng mga bagong insight sa neuroscience, pag-uugali ng tao, at kalusugan ng isip sa pamamagitan ng "Scientific American Mind."
Oras ng post: Set-04-2021